گربه ی ایرانی

ما پرندگانیم.بعد برتر ما،قادر به پرواز بر فراز آسمان ها و رسیدن به انرژی برتر-سیمرغ-خداوند ست.ما ذاتا می توانیم پرواز کنیم،این گونه آفریده شده ایم.اما آیا از این توانایی برای رسیدن به کمال،برای بالا رفتن استفاده می کنیم؟ یا نسبت به پرواز و کمال بی توجهیم و ناآگاهانه دست و پای خود را می بندیم؟ بله ما ناآگاهیم.می توانیم بالا رویم و پرواز کنیم اما…

ما کفش های سنگین به پا می کنیم.رسم ست.همه باید این کفش ها را به پا کنند.کفش های سنگینی که ما را به زمین می چسبانند تا از سبکبالی و پرواز دور شویم.

در شهر ما همه درگیر روزمرگی اند.در واقع همه یک کار می کنند و شغل همه یکی ست:قفس سازی.کار ما عروسک ها این ست که برای بعد برترمان-عروسک گردان ها قفس بسازیم.ما از پرواز بعد برترمان جلوگیری می کنیم.عروسک گردان ها بعد برترمان هستند.آن ها از صلاح ما آگاهند و خیرمان را می خواهند،مثل مادران.اما ما برایشان قفس می سازیم.عروسک گردان ها را وادار می کنیم آن گونه که ما می خواهیم مارا بگردانند.عروسک گردان ها اسیر ما عروسک ها هستند…

در این بین تنها چیزی که می تواند ما را به بالا-به آسمان وصل کند نشانه های معبود ست.معبود-سیمرغ-خداوند هر از گاهی برایمان پَر می فرستد تا ما بدانیم که او هست.ما عروسک ها می دانیم که پر نشانه ی اوست.می دانیم که پر چیز با ارزشی ست.ما در کنار قفس سازی به معبد می رویم و دعا می کنیم تا سیمرغ برایمان پر بفرستد.پر برای ما برکت می آورد.هر وقت برایمان پری فرستاده می شود آن ها را جمع می کنیم و برای خود نگاه می داریم،فقط همین.مثل یک شی باارزش قایمش می کنیم تا دست کسی جز خودمان به آن نرسد.دیگران هم ما را نگاه می کنند و به پر داشتن ما غبطه می خورند.پر نشانه ای معنوی ست که ما با آن برخوردی مادی داریم.ما نمی دانیم اما خودبرترما-عروسک گردان ها می دانند که نیاز به کمک و راهنمایی داریم.

کسی از راه می رسد.یک ناجی،راهنما،سوشیانت،هدهد…او رقص کنان از آسمان به زمین می آید تا راه را به ما نشان دهد.ما عروسک ها شگفت زده می شویم.او پاهایش را نشان می دهد و ما از پابرهنگی اش متعجب می شویم.برایش کفش های سنگین می آوریم.خودبرتر هدهد بادکنک هایش را از شانه جدا می کند،هدهد اجازه می دهد کفش پایش کنیم.هدهد می خواهد مدتی کنارمان بماند.

در زمانی که ما شغلمان قفس سازی را از سر می گیریم هدهد تماشا می کند.ما را می بیند،قفس های بسته مان را می بیند.و او هم مشغول می شود اما چیز دیگری می سازد.چیزی که برای ما تازگی دارد،کلید طلایی برای باز کردن قفس ها.از آسمان برای هدهد پر می بارد.آن قدر پر می بارد که ما شگفت زده از کار دست می کشیم.پرهایش را جمع می کنیم.اما انگار هدهد بلد ست با پر کارهای دیگری کند.ما نظارگریم و از او یاد می گیریم.

زن و شوهری که فضایی سرد داشتند و زندگیشان از قفس بود،آن ها که باهم حرف نمی زدند و جدا از هم بر بالش های فلزی از جنس قفس می خوابیدند،حالا زندگی شان عوض می شود.شوهری که به همسرش بی محلی می کرد،حالا برایش بالش می آورد.از وقتی هدهد آمده برایشان حسابی پر باریده و از هدهد یادگرفته اند پرها را در کیسه ای جمع کنند و بالش بسازند.شوهر دیگر نمی خواهد همسرش گردن درد بگیرد.و دیگر نمی خواهد از او جدا باشد…

ما عروسک ها ساخت کلید را از هدهد یادمی گیریم.کلیدهایی که ساخته ایم را بهم نشان می دهیم.هدهد هم ما و کلیدهایمان را می بیند و خوشحال ست.هدهد دل ما را روشن کرده ست.ما با کلیدهای طلایی مان قفس هایی را-که تمام عمر خودبرترمان را در آن نگاه داشته ایم-باز می کنیم.عروسک گردان ها از قفس رها می شوند.هدهد اما ماموریتش را به پایان رسانده ست.کفش ها را درمی آورد.بادکنک ها را به شانه می بندد.و سبکبال و پابرهنه به آسمان بازمی گردد.و ما می مانیم و زمینی پر از پر و دل های روشن شده مان.کفش های سنگینی که از پا درآورده ایم و آسمانی پر از بادکنک های سفید. ما هم به آسمان،به هدهد و به سیمرغ پیوسته ایم.

سیزدهیمن جشنواره بین المللی تاتر عروسکی تهران-مبارک

اجرای نمایش عروسکی «منطق الطیر»

دوم مرداد ١٣٨٩

ساعت ۵ و ٧ بعد از ظهر

تاتر شهر-تالار سایه

به صحنه خواهیم رفت…

و چند نکته برای علاقه مندان:

*برای تهیه بلیط لطفا نیم ساعت قبل از اجرا در تاتر شهر حضور داشته باشید.

*نمایش عروسکی منطق الطیر مختص گروه سنی بزرگسال می باشد.

نقش اول سریال بلد نیست گریه کند.کارگردان تمهید هوشمندانه ای به کار می گیرد.

بازیگر وارد دستشویی می شود و به سر و رویش آب می زند و صدای گریه در می آورد. مختص هنرپیشه های زن.

یا

اگر داستان فیلم در یک خانه ی قدیمی اتفاق بیفتد،نقش اول سریال شب به کنار حوض می رود و وحشیانه به صورتش آب می زند.ترجیحا نقش اول مرد.

یا

اگر بخواهند بگویند که نقش اول داستان خیلی تحت فشار است…وارد دستشویی می شود.شیر آب را باز می گذارد و بدون شستن دست و رو فقط زل می زند به آینه ی بالای روشویی.صدای آب باید حتما به گوش برسد.

یه دونه توی سر خودم می زنم و یه دونه سر لباسی که باید بدوزم.اعتراف می کنم اگه می دونستم خیاطی انقدر انقدر انقدر(!) سخته،اگه باور می کردم که خیاطی هم واقعا یک هنره،همه ی خیاط هایی رو که در زندگیم می شناختم بیش تر تحویل می گرفتم! اون هایی که خیاطی بلدند می دونند که دوخت و دوز یعنی داشتن حفظیات، ریاضی و حساب،به علاوه ی درک و تجسم و سلیقه ی هنری.راستش من تا قبل از این که خودم مجبور به خیاطی بشم این عمل رو…خوب…چه عرض کنم…اصلا هنر حساب نمی کردم. کلاس خیاطی هم یک چیز وقت گذرونی می دونستم برای خانم های خانه دار که می خوان حوصله شون سر نره.الان می گم خیلی شرمنده م از این تفکر بسته ای که داشتم.کی فکرش رو می کرد؟ که من که اصلا از خیاطی سر در نمیاوردم (هنوزم به اون صورت سر در نمیارم) مجبور شم در دانشگاه این کار رو یاد بگیرم؟در کلاس دوخت و طراحی لباس عروسک.باور کنید در تاتر،اون هم تاتر عروسکی باید چیزی بیش تر از آچار فرانسه بود.این طوری شاید بشه یه «عروسکی» معمولی شد.باید هم بتونی بنویسی،هم بیان خوب داشته باشی،هم بلد باشی انواع عروسک و دکور بسازی…موسیقی و آواز بدونی،بدن خوب داشته باشی برای عروسک گردانی…و توانایی دوخت و دوز هم داشته باشی.از هر دری سخنی…از هر باغی گلی…چی می گن؟ خلاصه یه همچین چیزی!

ولی نمی دونم دانشگاه چه فکری کرده،همش دو واحد دوخت داریم.و توی شونزده جلسه با تعطیلی،باید یاد بگیریم اول برای آدم معمولی لباس بدوزیم،بعد تن پوش بدوزیم (لباس های شبیه حیوانات برای آدم،مثل این هایی که جلوی رستوران ها می ایستند).بعد برای عروسک لباس بدوزیم.و برای امتحان ترم هم  برای یک شخصیت نمایشی یک لباس به سایز آدم واقعی طراحی کنیم و بدوزیم.در عین حال هر دو جلسه یک بار برای شخصیت های مختلف یا کاراکترهای نمایشنامه ها طراحی لباس می کنیم.واقعا فکر نمی کنم برسیم همه این کارها رو انجام بدیم.ضمن این که کلا در کلاس هفت نفر هستیم ولی بازم وقت کم میاد…

در هر حال! با این که هنوز خیاطی برام مشکله،ولی پیشرفت رو در خودم احساس می کنم.در واقع یه فرقی کردم و اونم اینه که قبلا کلا نمی دونستم این کارها برای چیه،از کاری که می کردم درکی نداشتم.الان می فهمم که هر کار به چه منظوره و چه نتیجه ای می تونه داشته باشه.به قول اسپانیول ها menos mal.

همین مونده که با این حال و هوای روحیه کشمشی ناچار بشی آثار بکت رو تحلیل کنی. یعنی ته ته ته پوچی ها.

اما نیمه پر لیوان.وقتی متن ابزورد رو می خونی…با خودت می گی یعنی بازیگر بخت برگشته چه حالی می شه اگه بخواد مثلا یه ماه هر روز این اثر رو تمرین کنه؟ چطوری می خواد این متون رو حفظ کنه؟ چطور تمرکزش رو از دست نمی ده؟

…واقعا چقدر خوبه که من بازیگر این نمایش نیستم!

خوب. بعد از یک روز شرکت نکردن در کلاس های دانشکده و استراحت مطلق کامل حالا بهتر هستم.پیش پای شما برای اولین بار در زندگیم رفتم آزمایش خون.البته اولین بار که نه.وقتی تازه متولد شده بودم تمام خونم رو عوض کرده ند.طبیعتا من چیزی یادم نمیاد.دیروز وفتی رفتم دانشگاه فهمیدم در نبودم یک کلاغ چهل کلاغ شده.یک نفر ازم پرسید «شنیدم جراحی قلب داشتی؟! الان خوبی؟؟» در جواب فقط یک ربع خندیدم!

رفتم سر کلاس کارگردانی رادیویی.رادیو هم یکی ازون چیزاییه که من خیلی دوست دارم.دوست دارم به سبک خودم کار کنم.وگرنه تقریبا اصلا رادیو گوش نمی دم.فقط چند برنامه ی تخصصی هنری چند ماه پیش.خلاصه.کلاس به اون اندازه ای که تصور می کردم هیجان انگیز نبود.فقط وقتی وارد استودیوی کوچیک شدیم استاد از تک تک مون پرسید به نظرتون چه بویی میاد.بچه ها هی بوکشیدند و گفتند بوی چوب،بوی اکوستیک… استاد گفت نه از نظر عاطفی چه بویی میاد؟ و به من نگاه کرد. گفتم»بوی سکوت…» استاد ازم پرسید»من که نمی دونم بوی سکوت چیه.شاید شاعری؟» من لبخند می زنم.ازم راجع به شعر و این که چه چیزهایی خونده م سوال می کنه.بعد می پرسه «دیگه چه بویی میاد؟» » این جا،اون جا…بوی معشوق میاد!» «شما شاعری یا عاشق؟» بچه ها فقط ریزریز می خندیدند.و من از جوابی که بی اختیار داده م تا کله سرخ می شم.

پی نوشت:صحبت شعر و شاعری شد.اون طوطی شاعر شهر قصه رو یادتونه که نمی ذاشتن شعرش رو بخونه؟!

ما پرندگانیم.بعد برتر ما،قادر به پرواز بر فراز آسمان ها و رسیدن به انرژی برتر-سیمرغ-خداوند ست.ما ذاتا می توانیم پرواز کنیم،این گونه آفریده شده ایم.اما آیا از این توانایی برای رسیدن به کمال،برای بالا رفتن استفاده می کنیم؟ یا نسبت به پرواز و کمال بی توجهیم و ناآگاهانه دست و پای خود را می بندیم؟ بله ما ناآگاهیم.می توانیم بالا رویم و پرواز کنیم اما…

ما کفش های سنگین به پا می کنیم.رسم ست.همه باید این کفش ها را به پا کنند.کفش های سنگینی که ما را به زمین می چسبانند تا از سبکبالی و پرواز دور شویم.

در شهر ما همه درگیر روزمرگی اند.در واقع همه یک کار می کنند و شغل همه یکی ست:قفس سازی.کار ما عروسک ها این ست که برای بعد برترمان-عروسک گردان ها قفس بسازیم.ما از پرواز بعد برترمان جلوگیری می کنیم.عروسک گردان ها بعد برترمان هستند.آن ها از صلاح ما آگاهند و خیرمان را می خواهند،مثل مادران.اما ما برایشان قفس می سازیم.عروسک گردان ها را وادار می کنیم آن گونه که ما می خواهیم مارا بگردانند.عروسک گردان ها اسیر ما عروسک ها هستند…

در این بین تنها چیزی که می تواند ما را به بالا-به آسمان وصل کند نشانه های معبود ست.معبود-سیمرغ-خداوند هر از گاهی برایمان پَر می فرستد تا ما بدانیم که او هست.ما عروسک ها می دانیم که پر نشانه ی اوست.می دانیم که پر چیز با ارزشی ست.ما در کنار قفس سازی به معبد می رویم و دعا می کنیم تا سیمرغ برایمان پر بفرستد.پر برای ما برکت می آورد.هر وقت برایمان پری فرستاده می شود آن ها را جمع می کنیم و برای خود نگاه می داریم،فقط همین.مثل یک شی باارزش قایمش می کنیم تا دست کسی جز خودمان به آن نرسد.دیگران هم ما را نگاه می کنند و به پر داشتن ما غبطه می خورند.پر نشانه ای معنوی ست که ما با آن برخوردی مادی داریم.ما نمی دانیم اما خودبرترما-عروسک گردان ها می دانند که نیاز به کمک و راهنمایی داریم.

کسی از راه می رسد.یک ناجی،راهنما،سوشیانت،هدهد…او رقص کنان از آسمان به زمین می آید تا راه را به ما نشان دهد.ما عروسک ها شگفت زده می شویم.او پاهایش را نشان می دهد و ما از پابرهنگی اش متعجب می شویم.برایش کفش های سنگین می آوریم.خودبرتر هدهد بادکنک هایش را از شانه جدا می کند،هدهد اجازه می دهد کفش پایش کنیم.هدهد می خواهد مدتی کنارمان بماند.

در زمانی که ما شغلمان قفس سازی را از سر می گیریم هدهد تماشا می کند.ما را می بیند،قفس های بسته مان را می بیند.و او هم مشغول می شود اما چیز دیگری می سازد.چیزی که برای ما تازگی دارد،کلید طلایی برای باز کردن قفس ها.از آسمان برای هدهد پر می بارد.آن قدر پر می بارد که ما شگفت زده از کار دست می کشیم.پرهایش را جمع می کنیم.اما انگار هدهد بلد ست با پر کارهای دیگری کند.ما نظارگریم و از او یاد می گیریم.

زن و شوهری که فضایی سرد داشتند و زندگیشان از قفس بود،آن ها که باهم حرف نمی زدند و جدا از هم بر بالش های فلزی از جنس قفس می خوابیدند،حالا زندگی شان عوض می شود.شوهری که به همسرش بی محلی می کرد،حالا برایش بالش می آورد.از وقتی هدهد آمده برایشان حسابی پر باریده و از هدهد یادگرفته اند پرها را در کیسه ای جمع کنند و بالش بسازند.شوهر دیگر نمی خواهد همسرش گردن درد بگیرد.و دیگر نمی خواهد از او جدا باشد…

ما عروسک ها ساخت کلید را از هدهد یادمی گیریم.کلیدهایی که ساخته ایم را بهم نشان می دهیم.هدهد هم ما و کلیدهایمان را می بیند و خوشحال ست.هدهد دل ما را روشن کرده ست.ما با کلیدهای طلایی مان قفس هایی را-که تمام عمر خودبرترمان را در آن نگاه داشته ایم-باز می کنیم.عروسک گردان ها از قفس رها می شوند.هدهد اما ماموریتش را به پایان رسانده ست.کفش ها را درمی آورد.بادکنک ها را به شانه می بندد.و سبکبال و پابرهنه به آسمان بازمی گردد.و ما می مانیم و زمینی پر از پر و دل های روشن شده مان.کفش های سنگینی که از پا درآورده ایم و آسمانی پر از بادکنک های سفید. ما هم به آسمان،به هدهد و به سیمرغ پیوسته ایم.

سیزدهیمن جشنواره بین المللی تاتر عروسکی تهران-مبارک

اجرای نمایش عروسکی «منطق الطیر»

دوم مرداد ١٣٨٩

ساعت ۵ و ٧ بعد از ظهر

تاتر شهر-تالار سایه

به صحنه خواهیم رفت…

و چند نکته برای علاقه مندان:

*برای تهیه بلیط لطفا نیم ساعت قبل از اجرا در تاتر شهر حضور داشته باشید.

*نمایش عروسکی منطق الطیر مختص گروه سنی بزرگسال می باشد.

انسان

راه پر پیچ و خم زندگی

غرق در روزمرگی

دری بسته

             مرگ

نمایش پانتومیم «ما و زندگی،ما و مرگ»با موفقیت در دانشکده سینما-تاتر اجرا و (به خصوص در اجرای دوم و سوم)با استقبال تماشاچیان مواجه شد.طی سه شب اجرا حدود دویست و پنجاه نفر از دانشجویان،علاقه مندان و اساتید به تماشای نمایش نشتند.

به دوستان عزیزم در گروه نمایش یک خسته نباشید بزرگ می گویم

و از تمام کسانی که در اجرای این اثر ما را همراهی و یاری کردند تشکر می کنم.

«ما یه گروهیم!»

«ما یه گروهیم!»  تقدیم می کند!

نمایش پانتومیم «ما و زندگی،ما و مرگ»

برنده ی رتبه ی اول بازیگری زن،رتبه ی دوم طرح و کارگردانی در جشنواره نمایش ایمایی

طرح و کارگردانی:نیکو ممدوحی

مشاور کارگردان:رسول سلیمانی

بازیگران به ترتیب الفبا:

ساحل اسماعیلی،محمد جعفرزاده،سپهر شریف زاده،سیما شیبانی،سپیده محمدپور،علیرضا مصفا،بهناز نظافتی.

گروه موسیقی:سامان عبدالهی،بهرام خردمند.

اول،دوم و سوم خرداد ١٣٨٩         ساعت ۶/٣٠

در پلاتوی مرکزی دانشکده سینما-تاتر

اجرای اثری از ”یاسمینا رضا” در دانشکده سینما تئاتر

 نمایش «سه روایت از زندگی» نوشته «یاسمینا رضا» به کارگردانی «آندریا نوشاد» به مدت 5 شب در پلاتوی مرکزی دانشکده سینما تئاتر به صحنه می‌رود.

اصولا من آدمی خودپسند و نارسیسیست هستم،هر چقدر هم آن را انکار کنم!

فکر نکنید منظورم شکل و شمایل و ریخت و قیافه و این حرف هاست ها. در کل یک اخلاق های خفنی دارم که به خاطر داشتنشان به خودم هر روز احسنت می گویم و کلی کیف می کنم! چه اخلاق هایی؟ عرض می کنم خدمتتان.مثلا یکی از اخلاق های خوب و دلپذیرم این هست که افراد خوبی را برای دوستی و همکاری انتخاب می کنم. کیف می کنم وقتی می بینم دوستانم همه هنرمند و نخبه و از این قبیل هستند! از همه مهم تر این که در درجه اول دوست هستند،نه هم کلاسی و همکار.خب،درست است که این پست را با تعریف و خودستایی شروع کردم اما هدفم تشکر از دیگران بود.

یک بار دیگر با گروه دوستان جمع شدیم تا کار نمایشی دیگری ارایه کنیم.این بار در جشنواره نمایش ایمایی-پانتومیم ظاهر شدیم و باز جوایز را (به قول دوستان گفتنی) درو کردیم! تبریک می گویم به:

بهناز نظافتی،به خاطر بازی عالی و کسب رتبه ی اول بازیگری زن

و نیکو ممدوحی، به خاطر مدیریت عالی و کسب رتبه ی دوم کارگردانی و نیز رتبه ی دوم طرح و ایده ی نمایش.

خسته نباشید می گویم به سایر اعضای گروه که هر یک در نهایت همکاری بهترین بازی ها را از خود ارایه کردند: سیما شیبانی،سپیده محمدپور،علیرضا مصفا،محمد جعفرزاده.

هم-بازی خوب و پر از شیطنت خودم،سپهر شریف زاده.

حامد سلیمانی،مشاور کارگردان و طراح پوستر و بروشور.عضو اصفهانی گروه که لهجه ی همه ما را تغییر داده(قبلا این را گفته بودم؟!)

و تشکر می کنم از:

گروه موسیقی،سامان عبدالهی نوازنده گیتارالکتریک و بهرام خردمند نوازنده درامز.که ماهرانه سی و پنج دقیقه بدون مکث روی صحنه نواختند.

بهنود ذولفقاری، که وقتی در پشت صحنه در وضعیت ناجوری دوستان را گریم می کردم از انجام هیچ لطفی دریغ نکرد، از کمک به مشاور کارگردان و دکور زدن گرفته تا کمک به رفع استرس بازیگران.

و نیز آرادا ملکیان،که در هفته ی آخر تمرینات گروه را همراهی کرد.آرادا در مهمانی بعد از اجرا هم شمردن اعداد ارمنی را یادمان داد چند روزی است که آرادا به ارمنستان برگشته و جایش حسابی خالی ست.

دوستان فراموش نمی کنیم که…ما یه گروهیم!

*یک توضیح: اسم کار در ابتدا «آنتراکت بیداری» بود که بعد به دلایلی مثل بی سلیقگی(!) به » ما و مرگ،ما و زندگی» تغییر یافت.اما نمایش در جدول برنامه ی جشنواره و رسانه ها به همان اسم اولی «آنتراکت بیداری» ثبت شد که از نظر من جای بسی خوشبختی است!

پی نوشت: آمار بازدید از گربه ی ایرانی به بیست هزار و خرده ای رسید،نمی دانم این همه آدم در یک وبلاگ چه می کنند!

یک عالمه تشکر برای دوستان عزیزی که یک ماه و نیم باهاشون زندگی کردم! آره،ما یک ماه و نیم باهم از صبح تا دیروقت کار کردیم،زحمت کشیدیم،تبادل نظر کردیم،خندیدیم و تمرین کردیم.به هم کمک می کردیم،هم دلی می کردیم.در هوای سرد چای و نبات می خوردیم و خلاصه روزگاری داشتیم و داریم.هر لحظه ی این روزها برای ما خاطره ست و رحمتی از جانب او.به هر حال این یک ماه گذشت.و جای داره که از دوستانم به خاطر ساختن این لحظه ها و زحماتی که کشیدند تشکر کنم.برای من همه ی این دوست ها در یک ردیف و در قلب من هستند.هیچ ترتیب و اولویتی هم وجود نداره. ولی چه کنیم که صفحه ی وب نمی تونه همه رو در یک خط جای بده!در هر صورت من تشکر می کنم از:

نیکو ممدوحی،دوست بی نظیر و نشانه ی لطف خدا به من! کارگردان خلاق اثر که با صبر و محبتش کمک بزرگی به خودسازی دوباره و خودباوری من داشت.هنرمند توانایی که به من فرصت داد تا خودم رو نشون بدم

بهناز نظافتی، دوست زیبا و هنرمندم،بازیگر نقش خورشید که در طول کار حتی بدون اشعه های نارنجی بازی هم بر ما می تابید و نیز مادر مهربانش که ما رو یاری می کرد

محمد جعفر زاده،بازیگر نقش بادشمال،دوستی که قسمت بود در این کار باهاش آشنا بشیم،دوستی که تا دقایقی پیش از اجرا نیز از هیچ کمکی دریغ نمی کرد.

سپیده محمدپور،بازیگر و جوجوی قرمز من! تنها دوست هم قد و قواره ی من.متخصص تاتر عروسکی در آینده

سیما شیبانی،بازیگر و دوست خوب و مسءولیت پذیری که حاضر نیستم از دستش بدم

علیرضا مصفا،بازیگر موفرفری و بهترین دستیار کارگردان دنیا! قراره در آینده باهم کتاب های تحقیقاتی بنویسیم

حامد سلیمانی،دستیار کارگردان اصفهانی که ظرف یک ماه لهجه ی همه ی ما رو تحت تاثیر قرار داده و تخصصش متقاعد کردن هست

مونا عباسی،دوست زیبا و خوش تیپ خودم! ویولونیست نمایش که با هنرش رنگ و بوی دیگه ای به اثر داد.روزهای آخر تمرین رو کرد که در کار ساخت و ساز دکور مهارت داره

هوتن رایین،پیانیست اثر که موسیقیش روح نمایش بود.گرچه عادت داره وقتی ما داریم در سکوت مدیتیشن می کنیم بی هوا در رو باز کنه و از بالکن فریاد بزنه «قند دارین؟!»

فرزانه باسمه چی،عکاس گروه که در مرحله ی بازبینی به عنوان بازیگر با ما همکاری می کرد.گاهی برامون انار دون شده میاورد و در طول کار از پشت صحنه عکس های خفن می گرفت

ماهان باستانی پاریزی،گرافیست ماهر و طراح پوستر و بروشور.اگر انقدر صبور نبود تا به حال صد دفعه از دست ما خودکشی کرده بود! 

آقای ناصر نوری، نورپرداز پلاتوهای دانشکده‌سینما-تاتر که در اختتامیه جشنواره نیز ازشون تقدیر شد. مگه می شه کسی انقدر مهربان و ساده باشه که همه دوستش داشته باشند؟!  

آقای استاد ایرج محمدی، استاد تاتر عروسکی که در پست هام همیشه ازشون یاد می کنم و همیشه به من قوت قلب می دند

و نیز دوستان خوبم درگروه ساخت عروسک.بهرام خردمند،عبدی شادبهر،عاطفه احمدی،سامان عبداللهی،آرا و آرمین خمر.که شبانه روز زحمت کشیدند

داوود، ماشین بهناز (!) به خاطر کمک در رفت و آمد عوامل تاتر (!) 

و کروکودیل های استخر که اگر به خاطر ترس از خورده شدن توسط اون ها نبود امکان نداشت هیچ کدوم از ما با چنین جدیتی کار کنیم !!  

باز هم می گم.نیکوی عزیزم ممنون که این مدت اذیت ها و زحمت های ما رو تحمل کردی! در عوض اثری خلق کردی که نه تنها برای ما،که برای تمام تماشاگرانی که کار رو دیدند فراموش نشدنی ست.دوستان،ما بازهم در کنارهم کار خواهیم کرد.بازهم چای نبات می خوریم و بعد از نرمش همدیگه رو بغل می کنیم.حتی اگه سپبیده جهت نرمش ها رو برعکس انجام بده و حتی اگه زمین کثیف باشه! دوستان شعار ساده مون رو هم فراموش نکنید:ما یک گروهیم!!

یازدهمین جشنواره بین المللی تاتر عروسکی هم تموم شد.من موندم و جمعیتی که برام هلهله می کشند.پیشکسوتانی که از بچگی آرزو داشتم ببینمشون لوح و جایزه م رو به دستم می دند.نامم رو به عنوان برنده اعلام می کنند.صدای فریاد شادی دوستان آشنا و تماشاگران ناآشنا قاطی می شه.رو به جمعیت تعظیم می کنم و لبخند می زنم.این اولین تجربه ی تاتری حرفه ای منه.نماد کوچک «مبارک» عروسک سیاه ایرانی رو در دست تکون می دم.از سن پایین میرم.با حسرت نگاهی به میز نمادهای طلایی جشنواره می اندازم و به طرف صندلی خودم در انتهای سالن می رم.همین که یک بار پام به سن تالار اصلی تاتر شهر خورده باید کلاهم رو بندازم هوا.همین که برنده ومثلا باعث افتخار گروه نمایشی خودمون شده م باید شاد باشم.امان از آرمان گرایی بی حد و حصر و حسرت رتبه ی اول…منم و لوحی که نامم و رتبه ی دوم روش حک شده. از سالن که خارج می شم با هوای سرد و بهمنی از تبریکات مواجه می شم.استادانم بهم تبریک می گند.من عروسک مبارک رو جلوی استاد تکون می دم و با صدای عروسکی می گم «ولی من می خواستم اول بشم!» استاد همراه با نگاهی دوست داشتنی می گه» تعداد شرکت کنندگان زیاد بود.می دونی پشت سر گذاشتن صد و ده نفر عروسک گردان از همه جای کشور یعنی چی؟!» چهره های آشنا دستم رو می فشارند و چهره های نا آشنا لبخند می زنند.حرف های خوبی می شنوم و حال بهتری پیدا می کنم.دوستانم در آغوشم می گیرند.جایزه ی نقدی ام را که می گیرم به رستوران می ریم و یک شام دوستانه می خوریم.مثل همیشه قبل از غذا دست هامون رو بهم می گیرم تا من دعای شکر رو بخونم «خدای عزیز! خدای خوب و مهربون! ممنون به خاطر همه چیز.ممنون که مارو از شهر های مختلف،در یک دانشکده دور هم جمع کردی،دل هامون رو به هم نزدیک کردی.خدای عزیز ممنون که مارو در این کار گروهی همراهی کردی،ممنون که ما رو دوست هم قرار دادی.خدا جونم ممنونیم به خاطر این لحظه که در کنار هم و دوست هم هستیم،ممنون که تنهامون نذاشتی…هیچ وقت تنهامون نذار…آمین!»

پی نوشت١:به کلیه برندگان جشنواره در بخش های مختلف تبریک می گیم.

پی نوشت٢:لینک اعلام نتایج جشنواره در خبرگذاری مهر

پیش نوشت: در پی موفقیت تاتر عروسکی که همراه با دوستان در جشنواره اجرا کردیم،بخش هایی ازانعکاس و  نقدهای چاپ شده در بولتن روزانه را (نشریه ی تخصصی یازدهمین جشنواره بین المللی تاتر عروسکی دانشجویان) در مورد نمایش در این جا می آورم.

……………………………………

تاتر عروسکی باد شمال و خورشید/براساس داستانی از ازوپ/ به کارگردانی دوست عزیزم نیکو ممدوحی.

«…پنهان بودن عروسک گردان ها از دید تماشاگر باعث ایجاد تمرکز مخاطب بر روی عروسک شده بود.طنز عنصری اساسی در نمایش عروسکی محسوب می شود،کودکان نیز به طنز واکنش نشان می دهند چراکه به خندیدن علاقه دارند.بامزه بودن حرکات و صداهای عروسک گردان در جاهایی توانسته بود تماشاگر را بخنداند.ولی باید توجه داشت که آیا کودکان نیز در این خندیدن شرکت می کنند؟ طنر موجود در صداهای عروسک گردان برای مخاطب بزرگسال ملموس است و به خنده شان وامی دارد (یادآور شیطنت کودکانه ست).اما کودک خود درکی از بامزگی این صداها ندارد.در کل احتمالا این اجرا از موارد نادری است که از تکنیک ماورابنفش_فلورسنت_ برای اجرای عروسکی استفاده شده است و این خود از ویژگی های خوب اثر محسوب می شود.»

نقل از مطلب «من حرف هایی دارم که فقط شما بچه ها باور می کنید» (نقد تاتر بادشمال و خورشید) بولتن شماره۴

«…یک پیشنهاد هم برای آقای بازیگر خارجی دارم،که کار بادشمال و خورشید را ببیند. نه تنها خالی از لطف نبود،اجرایی بود سرشار از انرژی و شادی و عروسک،با ایده های جالب و موسیقی مفرح.امیدوارم نظر من به آقای بازیگر خارجی منتقل شود…»

نقل از مطلب » ای کاش من هم هلندی بودم» (نقد تاتری ؟ از کشور هلند) بولتن شماره۴

«…یک ویژگی مثبت دیگر این اجرا،عدم استفاده از دیالوگ بود که با فضای کار به شدت هم خوانی داشت.صداهای کودکانه ای که عروسک گردانان از خودشان می ساختند دلنشین بودند و حتی با تغییر لحن باعث خنده ی تماشاچیان هم می شدند.همه این عناصر در کنار هم فضای اجرا را سبک،سرخوش و دلنشین کرده بودند…البته در اجرایی که ما دیدیم،اصل شیطنت های یک بچه بود نه شرطبندی باد و خورشید.بچه ای که در کار حضور داشت بسیار شاد و سرخوش بود.بادشمال،با خشونتش او را می ترساند ولی این ترس مانع کنجکاوی و تلاش کودک برای شناخت اطراف نمی شد.بچه همه جا را گشت، و نهایتا از مرز واقعیت گذشت،به زیر آب رفت و با ماهیان از نزدیک آشنا شد.عبور داستان از مرز واقعیت بسیار ساده انجام شد.در پایان پس از این گشت و گذار طولانی،همه شخصیت ها دوباره در کنار هم جمع شدند و در فضایی شاد پایان کار را جشن گرفتند. این شادی و سرخوشی،به این شکل جامع و به این سادگی در اجراهای دیگری که دیدم  حضور نداشت.از این نظر جای تقدیر و تشکر هست.اگرچه می توان مدعی شد که اسم اجرا با خود اجرا هم خوانی نداشت.چراکه موضوع اصلی و قهرمان اجرا کودک بود.ولی گذشته از این مسله نکته منفی دیگری در این اجرا به چشم نمی خورد.»

نقل از مطلب «مروری بر دو اجرای فرح بخش» (نقد تاتر بادشمال و خورشید و تاتر سرناد) بولتن شماره٧.

تاتر یکی از بزرگ ترین لذت لحظه های زندگی ست.همیشه و همه جا مدام شعار دادیم که آی ایها الناس من می خوام خودم باشم!! ولی بعد می بینی چقدر حس تازه ایه وقتی که می خوای خودت نباشی… و در عین حال هنوز نمی تونی انکار کنی که هنوز خودتی،هر چقدر هم که خودت نباشی! و لذت بزرگ تر همراهی با جمع دوستان هست که با تو وضعیتی مشابه دارند و می خوان خودشون نباشن اما در لحظات خاصی همه دوباره خودشون می شن و لبخند می زنند…

پی نوشت: متوجه شدم که به مرور در دنیای وب با قوانین نانوشته خودم رو محدود کرده م و فقط در وبلاگ دوران دانشجویی از رشته م تاتر می نویسم. فقط امروز سنت شکنی می کنم برای خوانندگانی که بدشون نمیاد بدونند در دنیای هنر تاتر و دانشگاه هنر و دانشکده سینما-تاتر چه خبره.علاقه مندان می تونند به وبلاگ نارنجی رنگم دوران دانشجویی به قلم این حقیر کبیر مراجعه کنند:

این اداره برق دیگه خیلی پاش رو از گلیمش زیادی دراز کرده!فرقی نداره تو خونه باشی یا رستوران یا پارک.هرجا بری همون آشه و همون کاسه.

بار چندم بود که در موقع اجرای تاتر برق می رفت. دیشب هم نیم ساعت آخر نمایش در تاریکی و با دو چراغ قوه ی مسؤلین و البته همیاری نورهای موبایل اجرا شد.

تاتر سایه تو سایه ، به کارگردانی علیرضا راسخ راد نمایشی ست ملهم از داستانی کمدی از کشور ایتالیا که در قالب سیاه بازی ایرانی به روی صحنه می رود. نمایشی شاد و خنده آور که به مساله ای قدیمی پرداخته : ازدواج دختر و پسری که تا به حال یکدیگر را ندیده اند و به تصمیم خانواده هایشان باید باهم ازدواج کنند. تماشاگران در تمام مدت اجرا می خندند گرچه نکته ی جدید چندانی درنمیابند. این بار سیاه در نقش اول نیست اما در خنداندن تماشاگر و مزه ریزی  نقش مهمی ایفا می کند. گرچه همیشه موسیقی و آواز از جذابیت های تاتر محسوب می شده ولی ضبطی بودن موسیقی و پخش آن در اجرا کیفیت کار را پایین می آورد. ( به خاطر همین مساله آوازهای آخر تاتر که به علت قطعی برق زنده روی صحنه اجرا شد جذابیت بیش تری داشت).