گربه ی ایرانی

امروز بعد از مدت ها تونستیم در دانشگاه انیمیشن تماشا کنیم.

ترم های پایین هر هفته همه ی فیلم ها و انیمیشن ها و فیلم های کوتاه و …خلاصه هرچی تو تالار پخش می کردن می دیدیم!

این انیمیشن سه بعدی محصول شرکت دریم ورکز هست.ابتدای فیلم پر از صحنه های اکشن و نیمه خشونت باره و با وجود نریشن کمیک خیلی سخت مخاطب رو جذب می کنه.وایکینگ ها فکر و ذکرشون کشتن اژدهایان خونخوار هست و در شهرشون شکارچی اژدها بودن یک ارزش والا محسوب می شه.هیکاپ پسر نوجوون به ظاهر دست و پا چلفتی هم می خواد مثل بزرگان شهر از جمله پدرش یه قاتل حرفه ای اژدها بشه.ولی همیشه ی خدا موقع ورود به جنگ گند می زنه و برای همین هیچ کس آدم حسابش نمی کنه.تا این جای داستان با اون فرمول داستان نویسی «کشمکش فرد با جامعه» طرف هستیم.تا به حال آثار زیادی مخصوصا با همین مضمون «پذیرفته شدن در جمع و جامعه» ساخته شده ند.مثل انیمیشن های هرکولیس-پوکوهانتس-مولان-…و جوجه کوچولو و غیره. شخصیت داستان برای این پذیرفته شدن تا مرز کشتن یک اژدها هم پیش می ره،ولی در لحظه ای حساس اژدها رو موجودی مثل خودش می بینه،تنها و بی حمایت.هیکاپ از کشتن صرف نظر می کنه اما این کار باعث می شه استعداد دیگه ای در خودش رو کشف کنه :رام کردن  و دوستی با اژدها.عملی درست در نقطه ی مقابل کشتن،چیزی که در جامعه ی وایکینگ ها طی سیصد سال رواج پیدا کرده.هم زمان مربی شکاراژدها بعد از مدت ها درخواست هیکاپ رو برای شاگردی می پذیره.هیکاپ که نمی تونه حقیقت دوستیش با اژدهایان رو بگه در کلاس ها شرکت می کنه.اما با نکات غیر خشونت باری که در طول دوستی با اژدها فراگرفته کمکش می کنه که بدون صدمه زدن به اژدهایان بر اون ها پیروز بشه.کم کم هیکاپ به خاطر این توانایی بین دوستان و نزد پدر ارج و قربی پیدا می کنه.اما در روز امتحان نهایی،روزی که همگی منتظر پیروزی هیکاپ هستند،اون باید واقعا یک اژدها رو بکشه.و این چیزیه که هیکاپ نمی خواد…

روند داستان و توالی اتفاقات خیلی منطقی و خوب پیش می ره.موقعیت کشمکش درونی هیکاپ و کشمکش بیرونی در رابطه با جامعه و خانواده خوب به نمایش دراومده. اما شاید بزرگ ترین ضعف اثر جنبه های بصری ست.این تیپ داستان های فانتزی که همراه با فضای کشورهای انگلیس و اسکاندیناوی در دوران خیلی قدیم هست، جنس کارتون های نقاشی شده ی سنتی رو طلب می کنه.جنس سه بعدی انیمیشن با فضای داستان چندان هم خونی نداره.خیلی از صحنه ها هم تماشاگر اهل دنیای تخیل رو به یاد صحنه هایی از فیلم های «پسر اژدها سوار» و «هری پاتر و زندانی آزکابان» میندازه.جو و فضای صحنه های مربوط به پدر و پسرهم خیلی خوب از آب در اومده.

در کل! اثر به عنوان یک انیمیشن چیز خارق العاده ای نیست ولی طبق یک اصل کلی هر اثری ارزش یک بار دیدن رو داره.(البته فکر کنم کسانی که با عینک های مخصوص سه بعدی فیلم رو تماشا کنند حتما تحت تاثیر حجم تصاویر قرار می گیرند.ما که از این چیزها نداریم و به خاطر وجود همین نیمچه سالن سینمای دانشگاه باید کلاهمون رو بندازیم بالا).

5 aug

به نظرم دهکده ی میخاس١ یکی از قشنگ ترین دهکده های امروزی اسپانیاست.دهکده ای ست روی کوه و نزدیک به بنالمادنا.با خیابون های سنگفرش شده که از دامنه ی کوه پیچ و تاپ می خورند و بالا و پایین می رند.خونه ها همه از دم سفید یک دست،ارتفاع هیچ ساختمونی از دو طبقه تجاوز نمی کنه.ریتم یکنواخت اما دلنشینی بر بافت دهکده برپاست. کنار نرده های پنجره ها،گل های کاغذی کاغذی سرخابی رنگ خودنمایی می کنند.ساکنین میخاس در اقلیت هستند و نود درصد افرادی که به چشم می خورند توریست های انگلیسی-آلمانی و بعد اسپانیولی هستند.درشکه سواری و الاغ سواری بارزترین تفریح میخاس هست.دیدن ایستگاه آشنای «تاکسی الاغی» ٢ و جمعیتی که برای سوار شدن صف کشیدند خیلی جالبه.نوش جونتون که در جذب توریست استادید.صدای بلند عرعر الاغ ها ایستگاه رو پر کرده و هوا بوی «خر» می ده(!)

غار باکره ی پنیا ٣ هم بالای کوه سرجای خودشه.قبلا از این معبد کوچیک غار مانند بازدید کرده یم و این براش وقتی نمی ذاریم.به من که چیز خاصی نیست.یک عروسک تقریبا کوچیک رو به نشانه ی حضرت مریم با احترام در جایگاهی مثل محراب کلیسا قرار داده ند.و بعد تا جایی که در توان داشته ند با لباس ها و پرچه های زرباف و درخشان به حد افراط تزیینش کرده ند.حجم لباس عروسک سه -چهار برابر خود عروسک هست.اگر اشتباه نکنم این افراط در تزیینات از دوره ی باروک برای اسپانیا به جا مونده.در ادامه ی معبد چند دست لباس مجلل دیگه که برای عروسک دوخته شده به چشم می خوره که مثل تابلو به دیوار غار زده ند و برای بازدید کنندگان در معرض نمایش قرار داده ند.ارتفاعات سرسبز و خونه های چهارگوش سفید زیر پاست.یادگاری فروشی ها پر از هنرهای دستی منطقه میخاس هستند،سرامیک سازی.انواع ظروف و لوازم تزیینی از جنس سرامیک مغازههای کوچیک رو پر کرده.از همه قشنگ تر،گلدون های نصفه ی سرامیکی هستند که برای تزیین به دیوار نصب می شند.به خصوص توده ی این گلدون های نصفه بر دیوارهای سفید و تمیز دهکده خیلی جلوه می کنه.با کمی جستجو یکی از مغازه های محبوبم رو پیدا می کنم.البته این کم لطفی ست که اون رو «مغازه» بنامم اما نمی دونم چه اسم دیگه ای میشه بهش داد.یک آقای عکاس جهانگرد هست که از آفریقا عکس های فوق العاده ای گرفته.عکس هاش رو در اندازه های متفاوت چاپ کرده و به فروش می رسونه.خدای من عکس های این مرد بی نظیر هستند و نفس من رو بند می آرند…

جای سم اسب و الاغ ها روی زمین خیابون مونده.تصاویر و عروسک های الاغ در تمام یادگاری فروشی ها به چشم می خوره.من یک تی شرت کوچولو به اندازه ی عروسک می خرم برای سوغات.روش نوشته «دختران خوب به بهشت می روند،دختران بد به میخاس».بامزه س.شهریار،پسردایی دوازده سالم با مادرش مریم سر خرید چیزی بحث می کنند.می شنوم که مریم و مادربزرگم باهم به شهریار می گن تی شرتی که روش عکس «خر» داشته باشه اصلا قشنگ نیست.

1Mijas    2-Burro taxi      3-virgen de peña

سوم آگوست ١٢/۵/٨٩

حالا! پس از چندین ساعت پرواز و از فرودگاه به فرودگاه رفتن و ترانزیت و مخلفاتش…در اسپانیا در بندر مارینا١ قدم می زنیم.

غیر از چند تغییر کوچیک،همه چیز مثل سال های گذشته ست.توریست های آفتاب سوخته ی مو طلایی با تاپ و شلوارک های رنگین در رفت و آمدند و حرف می زنند.صف بستنی فروشی ایتالیایی شلوغه.با صدف در «جینگیل فروشی ها» به ردیف های انواع بدلی جات و زینت آلات پلاستیکی که بر اساس تنالیته رنگی تقسیم بندی شده ند نگاه می کنیم.نورپردازی هوشمندانه ی مغازه ها هر مشتری رو وسوسه ی خرید می کنه.اما «گل دیوانه» خاموشه.شلنگ آبی ست برای آبیاری خودکار باغچه،که سرش رو به شکل گل قرمز درست کرده ند.همیشه در محفظه ای شیشه ای نگهداری می شه.و وقتی روشنش می کنند از نگاه بیننده گلی ست دیوانه که وحشیانه آب می پاشه و سرش رو به دیواره های شیشه ای می کوبه.اولین سالی که این گل رو دیدم تا چند دقیقه فقط تماشا می کردم و می خندیدم.حالا دیگه برام عادی شده و خاموش و روشنش فرقی نمی کنه.

این اولین باره که خانواده ی سه نفره ی داییم این ها با ما سفر خارج میان.برای تک تک شون تماشای زندگی شبانه در اروپا هیجان انگیز و سرگرم کننده ست.غرفه های زنان سیاه پوست که موهای آفریقایی می بافند.غرفه ای که در اون عکس های مدل قدیمی می گیرند.خانم عکاس موفرفری،چهره ی مشتریانش رو آرایش می کنه و بعد با کلاه و پوست و چوب سیگاه و غیره،کاملا اون ها رو شبیه به آمریکایی های دهه چهل-پنجاه می کنه.و بعد عکس سیاه و سفید می گیره.بازار بوفالو سواری الکی برای مسافرین داغه.مردم می ایستند به تماشا و برای هر کس که مدت بیش تری خودش رو روی بوفالو نگهداره هلهله می کشند.

در یک کافه می نشینیم تا چیزی بخوریم.من اورچاتا٢ رو امتحان می کنم و صدف موخیتو٣ سفارش می ده.هر دو نوشیدنی هایی مختص اسپانیا هستند.اورچاتا نوشیدنی تقریبا سفیدی ست شبیه به دوغ،مزه ش هم درست مثل شیربرنج هست.موخیتو اما شبیه به شربت هایی ست که ته رنگ سبز داره.توی لیوان بلند موخیتو یخ و چند برگ سبز دیده می شه.هر دو رو با نی می خورند.من و صدف لیوان هامون رو عوض می کنیم و نوشیدنی های همدیگه رو می چشیم.موخیتو مزه ی شراب مخلوط با سبزی می ده،از طعمش اصلا خوشم نمیاد.اما به یک بار امتحان می ارزه.

دلم برای منطقه بنالمادنا۴ تنگ شده بود.خوشحالم که این جا هستم.

1puerto marina                    2- Horchata              3-Mojito                       4-Benalmadena

واقعا حساب روزها از دستم در رفته.نمی دونم چند روز پیش از مادرید برگشتیم.در مالاگا به مناسبت تولد یکی از قدیسین ده روز تمام تعطیله،این اسپانیایی ها واقعا الکی خوش هستند و در تعطیل کردن روی ما ایرانی ها رو نیمه سفید کرده ند.حتی داروخونه ها هم تعطیلند.بالاخره کافی نت محل باز شده و حالا دارم این جا رو آپ می کنم.

همون طور که گفتم تعطیله،البته تعطیلی نه از نوع مرگ و میر که در وطن ما رواج داره. ده روز جشن و شادیه،هیچ اتفاق عجیب و غریبی نمی افته جز این که اسپانیولی ها از مرد و زن و بچه و پیر و جوون همه لباس سنتی می پوشند و در خیابون ها راه می رند و می نوشند و می خندند.بازار فروش بادبزن و کاستنیوءلو (قاشقک های چوبی رقص فلامینگو) و همین طور گل سر های درشت گرمه.هر وقت می خوایم جایی عکس بگیریم جوون ها می ریزند دورمون و شکلک در میارند…مردم اسپانیا به هیچ چیز حسادت نمی کنند به جز خوشی.در هر خیابون اصلی و رستوران و کافه های کنار خیابون شلوغ بازی می کنند،روی میزها میرند و با صدای بلند آواز می خونند تا بگند ما خوشیم.گروه های دیگه هم با صدای بلندتر جواب می دند تا کل بندازند و دل بقیه رو آب کنند…

از حال این جانب هم اگر می پرسید بدک نیستم.سرماخوردگیم خوب  خوب شده ولی بر اثر بی احتیاطی دستمو به طرز خفنی مجروح کرده م و نمی دونم چرا یک قسمت  کوچیک از دستم دیگه سر جاش نیست نتیجه ش هم این که دو روزه همه کارهامو  باید یک دستی انجام بدم.هوا هم مدام گرم و سرد می شه و بعد از مدت ها  باز شب تا صبح دچار تنگی نفس می شم.در کل همه چیز خوبه فقط نمی دونم چرا سلامتی به من نیومده.

در مادرید هستیم.جایتان خالی امروز یک سر رفتیم بازدید از کاخ سلطنتی اسپانیا،البته جناب شاه منزل تشریف نداشتند که از حضور ما فیض ببرند و حسابی از کفشان رفت

و جایتان نه-خالی،که باز در سفر مریض شده ام و از ناحیه گوش و حلق و بینی مرخص گشته ام! گلویم که درد گرفته (خواهرم  سرما خورده و در یک اتاق می خوابیم و ازش گرفته ام)و به غذاهای عجیب و غریب این جا هم آلرژی پیدا کرده ام و آفت هم زده ام و کلا نمی توانم حرف بزنم و چیزی بخورم.آبریزش بینی هم که گرفته ام و…

امشب هم می خواهیم برویم رقص فلامنکو تماشا کنیم.راستی من عاشق این ملت خون گرم هستم! البته این علاقه چیزی از دلتنگیم به دوستان عزیزم در ایران کم نمی کند،اصلا و ابدا.

در هواپیما.دختر خانم خارجی جوانی ردیف جلویم نشسته و دارد کتاب می خواند.سرک می کشم و عنوان اسپانیول کتاب را می بینم و متعجب می شوم.کتاب «بدون دخترم هرگز» اثر بتی محمودی.این هم از کتاب خوان های اروپا که چنین کتاب های مذخرفی می خوانند. بی خود نیست که بیش تر غربی ها افکار ناجوری درباره ی ما دارند.تصمیم می گیرم قبل از پیاده شدن از هواپیما با دختر صحبت کنم و بگویم که در ایران،مهد ادبیات، هزاران نویسنده ی توانا داشته ایم و داریم اما آثار هیچ کدام به سایر زبان ها مثلا اسپانیول ترجمه نمی شود و این فقط به خاطر سیاست بین کشورهاست که چیز کثیفی ست.می خواستم بگویم این کتاب را نخواند و آن چه در آن راجع به ایرانی ها نوشته شده دروغ بزرگی بیش نیست.موقع پیاده شدن فرا می رسد.ساک ها را از بالای سر بر می دارم.سر بر می گردانم تا سر صحبت را با دختر باز کنم.اما بین سایر مسافران ساک به دست گیر می افتم.دختر که باری همراه ندارد ظرف یک دقیقه دور و از هواپیما پیاده می شود.من می مانم و سرزنش برای از دست دادن فرصت و از دست دادن یک انسان دیگر برای شناخت صحیح کشورم.

نگاهی می اندازم به کفش پاشنه بیست سانتی که در فروشگاه می درخشد.

کفش بسیار خوبی است.فقط چند ایراد دارد.

یکی این که نمی شود با آن راه رفت.

دیگر این که آدم در آن تعادل ایستادن هم ندارد.

و قیمتش هم خیلی گران است.

اما کفش خوبی است.

داغی آفتاب در بدنم نفوذ کرده.بعد از ساعت ها حمام آفتاب،می آیم خانه.ولو می شوم روی مبل های سفید جلوی تلویزیون.در ظرف انگورهای سبز بی دانه به من چشمک می زنند.یک خوشه کوچک برمی دارم و حبه ای به دهان می گذارم.خنک می شوم و…

آن قدیم ها پدر و مادرم که می رفتند سفر من و یک دانه خواهر بزرگم را می سپردند به مادربزرگ محبوبم.یکی دو هفته ای حسابی هتل می کردیم.من یک چمدان سرمه ای پر از عروسک و لوازم زندگی عروسک ها را با خودم می بردم.برای خودم دفتر درست می کردم تا در آن مدت خاطراتم را بنویسم.اولین تمرین های نوشتنم بود.پدر بزرگ و مادربزرگم هر روز خاطرات روز قبلم را می خواندند،از قلم کودکانه م می خندیدند و غلط های دیکته ام را تصحیح می کردند.هنوز وقتی نوشته هایم را می خوانم هم می خندم و هم به خودم «ایولا» می گویم.پدربزرگ می گفت «ساده و شیرین می نویسی».فکر می کردم دارد تعریف می کند،طبق عادت خانواده ی مادری.همه شان همیشه لبخند به لب دارند و اگر زشت ترین موجود زمین هم باشی باز هم ازت تعریف می کنند و نمی خواهند ناراحت بشوی.تا لنگ ظهر می خوابیدیم و وقتی بیدار می شدیم مادربزرگم املت مخلوط درست کرده بود برای صبحانه مان.املتش شبیه به پیتزا بود و خوردن پیتزای خانگی به نظرم هیجان انگیز می نمود.ناهار ماکارونی،غذایی که همه بچه ها دوست دارند.شام سالاد الویه،که مادربزرگم به شکل خرگوش یا اردک با چیپس تزیینش می کرد.اگر سینما می رفتیم یا خوراکی می خوردیم،حتما کاغذ یا بلیط یا نشانه هایش را در دفترم می چسباندم تا خاطره شود.و واقعا هم خاطره می شد.

عصرها با مادربزرگم ورق بازی می کردیم.سه بازی یادم داده بود که هنوز همان ها را بلدم.پاسور و ژوکر و رامی.خال مورد علاقه ام خاج بود.فکر می کردم شاه خاج از  کل خانواده ی دل باکلاس تر هست!حالا اما آس دل را دوست دارم.مادربزرگم در پوکر استادست و برایم از دوره های خانواگی پوکرشان تعریف می کرد.زمانی که هفته ای یک بار اعضای پر جمعیت خانواده و فامیل دور هم جمع می شدند و در گروه های متعدد باهم پوکر بازی می کردند.من آخرش هم پوکر یاد نگرفتم،حکم هم.بلد نبودم چهره ام را کنترل کنم تا دستم لو نرود.دایی ام از درخت های باغچه انگور می چید و می گذاشت کنار دستمان.اگر موقع بازی انگور می خوردم می فهمیدند که دستم خوب هست و خوشحالم.باز هم لو می رفتم.انگورهای کوچک سبز بی دانه،میوه ی محبوب من.در تابستان هیچ چیز بیش تر از انگورهای سبز بی دانه ی خنک،زیر کولر نمی چسبد.

حالا،در اسپانیا به یاد خاطرات شیرین انگور سبز می خورم.دایی ام از فروشگاه «کرفو» به قول مامانم «کاره فور» انگور سبز بی دانه خریده.و مادربزرگ و پسردایی دوازده ساله ام در بالکن دارند ورق بازی می کنند.

پی نوشت:نه این به شوری شور و نه به آن بی نمکی.نه به این که چند روز نمی تونم بیام نت و نه به این که در یک روز دوبار کافی نت پیدا می کنم و دلم نمی خواد از دستش بدم مخصوصا وقتی که بتونم لپ تاپ خودم رو ببرم و مشکل تایپم نداشته باشم.

دریای مدیترانه آرام.طبیعت سبز.هوا گرم.البته حروف ناقص.

فرصتی ست برای تمدد اعصاب! و لذت از زندگی.

فردا می رم پرتقال.یه هفته ای می مونم و بعد هم مادرید.و بعد دوباره برمی گردم سواحل آفتاب.

_ماما،من اوتادم ژمین،سلم باد تد.

_الهی مامان قربونت بره،اشکال نداره.

_بابایی،من اوتادم ژمین،سلم باد تد.

_ آخی بابایی،چیزی نیست عزیزم.

_عمو،من اوتادم ژمین…

_ ا چه خوب!

_می دم  اوتادم ژمین!

_ خیلی خوب شد،دلم خنک شد!

_ …سلم باد ترد!!!

_ حقته،می خواستی نیفتی.

_ ….!!!

» همه عمر خود را در نارگیلی زندانی کردم.(نارگیل جای بزرگی نیست.)داخل آن کاملا تاریک بود و به خصوص صبح ها که می خواستم ریشم را بزنم دچار زحمت زیادی می شدم.آن چه مرا بیش از حد آزار می داد این بود که راهی برای تماس با دنیای خارج نداشتم و اگر کسی نارگیل را در هم نمی شکست و آن را باز نمی کرد،همه عمر مجبور بودم در آن جا بمانم و از بین بروم.

در آن تاریکی جان سپردم.چند سال بعد آن ها نارگیل را پیدا کردند و شکستند و مرا مچاله و خشک شده در درونش پیدا کردند.و گفتند چقدر تاسف انگیز است،اگر ما این نارگیل را زود تر پیدا می کردیم شاید می توانستیم او را نجات دهیم.شاید کسان دیگری هم مانند او اکنون در نارگیل های دیگری زندانی هستند.

آن ها در همه جا به جستجو پرداختند و هر نارگیلی به دستشان می رسید می شکستند ولی کار آن ها بی فایده بود.کسی که قبول می کند خود را در نارگیل محبوس کند شانس نجاتش یک در میلیون است.اما می دانید،خجالت کشیدم بگویم برادر زنی دارم که در دانه ی بلوط زندگی می کند.»

«زندانی شده»از نوشته های گاستوسون

ما پرندگانیم.بعد برتر ما،قادر به پرواز بر فراز آسمان ها و رسیدن به انرژی برتر-سیمرغ-خداوند ست.ما ذاتا می توانیم پرواز کنیم،این گونه آفریده شده ایم.اما آیا از این توانایی برای رسیدن به کمال،برای بالا رفتن استفاده می کنیم؟ یا نسبت به پرواز و کمال بی توجهیم و ناآگاهانه دست و پای خود را می بندیم؟ بله ما ناآگاهیم.می توانیم بالا رویم و پرواز کنیم اما…

ما کفش های سنگین به پا می کنیم.رسم ست.همه باید این کفش ها را به پا کنند.کفش های سنگینی که ما را به زمین می چسبانند تا از سبکبالی و پرواز دور شویم.

در شهر ما همه درگیر روزمرگی اند.در واقع همه یک کار می کنند و شغل همه یکی ست:قفس سازی.کار ما عروسک ها این ست که برای بعد برترمان-عروسک گردان ها قفس بسازیم.ما از پرواز بعد برترمان جلوگیری می کنیم.عروسک گردان ها بعد برترمان هستند.آن ها از صلاح ما آگاهند و خیرمان را می خواهند،مثل مادران.اما ما برایشان قفس می سازیم.عروسک گردان ها را وادار می کنیم آن گونه که ما می خواهیم مارا بگردانند.عروسک گردان ها اسیر ما عروسک ها هستند…

در این بین تنها چیزی که می تواند ما را به بالا-به آسمان وصل کند نشانه های معبود ست.معبود-سیمرغ-خداوند هر از گاهی برایمان پَر می فرستد تا ما بدانیم که او هست.ما عروسک ها می دانیم که پر نشانه ی اوست.می دانیم که پر چیز با ارزشی ست.ما در کنار قفس سازی به معبد می رویم و دعا می کنیم تا سیمرغ برایمان پر بفرستد.پر برای ما برکت می آورد.هر وقت برایمان پری فرستاده می شود آن ها را جمع می کنیم و برای خود نگاه می داریم،فقط همین.مثل یک شی باارزش قایمش می کنیم تا دست کسی جز خودمان به آن نرسد.دیگران هم ما را نگاه می کنند و به پر داشتن ما غبطه می خورند.پر نشانه ای معنوی ست که ما با آن برخوردی مادی داریم.ما نمی دانیم اما خودبرترما-عروسک گردان ها می دانند که نیاز به کمک و راهنمایی داریم.

کسی از راه می رسد.یک ناجی،راهنما،سوشیانت،هدهد…او رقص کنان از آسمان به زمین می آید تا راه را به ما نشان دهد.ما عروسک ها شگفت زده می شویم.او پاهایش را نشان می دهد و ما از پابرهنگی اش متعجب می شویم.برایش کفش های سنگین می آوریم.خودبرتر هدهد بادکنک هایش را از شانه جدا می کند،هدهد اجازه می دهد کفش پایش کنیم.هدهد می خواهد مدتی کنارمان بماند.

در زمانی که ما شغلمان قفس سازی را از سر می گیریم هدهد تماشا می کند.ما را می بیند،قفس های بسته مان را می بیند.و او هم مشغول می شود اما چیز دیگری می سازد.چیزی که برای ما تازگی دارد،کلید طلایی برای باز کردن قفس ها.از آسمان برای هدهد پر می بارد.آن قدر پر می بارد که ما شگفت زده از کار دست می کشیم.پرهایش را جمع می کنیم.اما انگار هدهد بلد ست با پر کارهای دیگری کند.ما نظارگریم و از او یاد می گیریم.

زن و شوهری که فضایی سرد داشتند و زندگیشان از قفس بود،آن ها که باهم حرف نمی زدند و جدا از هم بر بالش های فلزی از جنس قفس می خوابیدند،حالا زندگی شان عوض می شود.شوهری که به همسرش بی محلی می کرد،حالا برایش بالش می آورد.از وقتی هدهد آمده برایشان حسابی پر باریده و از هدهد یادگرفته اند پرها را در کیسه ای جمع کنند و بالش بسازند.شوهر دیگر نمی خواهد همسرش گردن درد بگیرد.و دیگر نمی خواهد از او جدا باشد…

ما عروسک ها ساخت کلید را از هدهد یادمی گیریم.کلیدهایی که ساخته ایم را بهم نشان می دهیم.هدهد هم ما و کلیدهایمان را می بیند و خوشحال ست.هدهد دل ما را روشن کرده ست.ما با کلیدهای طلایی مان قفس هایی را-که تمام عمر خودبرترمان را در آن نگاه داشته ایم-باز می کنیم.عروسک گردان ها از قفس رها می شوند.هدهد اما ماموریتش را به پایان رسانده ست.کفش ها را درمی آورد.بادکنک ها را به شانه می بندد.و سبکبال و پابرهنه به آسمان بازمی گردد.و ما می مانیم و زمینی پر از پر و دل های روشن شده مان.کفش های سنگینی که از پا درآورده ایم و آسمانی پر از بادکنک های سفید. ما هم به آسمان،به هدهد و به سیمرغ پیوسته ایم.

سیزدهیمن جشنواره بین المللی تاتر عروسکی تهران-مبارک

اجرای نمایش عروسکی «منطق الطیر»

دوم مرداد ١٣٨٩

ساعت ۵ و ٧ بعد از ظهر

تاتر شهر-تالار سایه

به صحنه خواهیم رفت…

و چند نکته برای علاقه مندان:

*برای تهیه بلیط لطفا نیم ساعت قبل از اجرا در تاتر شهر حضور داشته باشید.

*نمایش عروسکی منطق الطیر مختص گروه سنی بزرگسال می باشد.

نقش اول سریال بلد نیست گریه کند.کارگردان تمهید هوشمندانه ای به کار می گیرد.

بازیگر وارد دستشویی می شود و به سر و رویش آب می زند و صدای گریه در می آورد. مختص هنرپیشه های زن.

یا

اگر داستان فیلم در یک خانه ی قدیمی اتفاق بیفتد،نقش اول سریال شب به کنار حوض می رود و وحشیانه به صورتش آب می زند.ترجیحا نقش اول مرد.

یا

اگر بخواهند بگویند که نقش اول داستان خیلی تحت فشار است…وارد دستشویی می شود.شیر آب را باز می گذارد و بدون شستن دست و رو فقط زل می زند به آینه ی بالای روشویی.صدای آب باید حتما به گوش برسد.